Centraal Suriname Reservaat, dag 3 en 4

Helaas slaap ik hier enorm slecht. Als het 2 uurtjes per nacht is, is het veel. Ik breng de tijd lezend of puzzelend door op het balkon of in bed. Het bed ligt echt vreselijk en je hoort alles van iedereen. De buurman en Ruud snurken afwisselend.
Vannacht heb ik de brulapen gehoord (en nee, het waren niet Ruud of de buurman). Het lijkt net een storm die loeiend aankomt en ook weer weg gaat. Dat is weer een voordeel dat je niet slaapt, dan hoor je nog eens wat. De meesten van de groep hadden dit dan ook niet gehoord.

Zo stijf als een plank kwam ik uit bed. Zo'n wandeltochtje is niet zomaar uit je benen. Gelukkig hadden we even tijd voor onszelf, want we zouden pas om 11.00 uur vertrekken, en de wandeling was maar 3 kwartier. Dus even de stijfheid er uit lopen.

Het vertrekpunt was een vakantiewoning van Desi Bouterse, aan de overkant van de rivier, maar hij komt er zelf nooit meer vanwege gezondheidsproblemen. Zijn broer beheerd het sinds kort met zijn vrouw en zij zijn het huis en bijbehorende 2 gebouwen aan het opknappen.








Huis en broer van Bouterse








Tijdens de wandeling vertellen de gidsen Jerry en Hugo veel over de bomen en hun medicinale werking. Er is o.a. een jodiumboom, een boom tegen buikkrampen, hoge bloeddruk, bloedarmoede en verzin maar. De jungle is hun apotheek. Ik vroeg of ze naar de tandarts gaan, maar ze wisten niet eens wat dat was. Laat staan dat je er dan naar toe gaat.
Eindelijk kwamen we bij de moedervallen aan, het is een stroomversnelling meer niet. Hebben we daar nu zo lang voor gelopen? Er zitten sidderalen in het water en Jerry, de gids, wil ze laten zien. We mogen alleen  niet te dichtbij komen anders gaan ze weg. We hebben ook een bioloog in onze groep, een bijzondere vrouw, en zij trekt zich niets van de waarschuwing aan en gaat boven de sidderalen hangen om ze te fotograferen en ja hoor ze zwemmen weg, zucht.

De "boomstammetjes" zijn de sidderalen

Moedervallen

Als we eindelijk weer terug bij de boot zijn weet ik 1 ding zeker, ik ga geen wandeltocht meer maken deze vakantie. Weer zere benen van dat "even" lopen en we zijn allemaal blij dat we het water in mogen en terug mogen drijven naar ons kamp. Een hele leuke afsluiting van de wandeling.

Om 18.00 uur gingen we nog even proberen vogels te spotten bij de landingsstrip, maar helaas kwamen we niet verder dan een toekan. De ara's vlogen wel over, maar wilden niet voor ons poseren.

Op de terugweg zagen we een tarantula en deze heeft deze stoere meid op haar arm gehad....

Rond 21.00 uur hadden we feest. De gidsen vormen samen de Ralleigh Boyz en zij maken muziek, 2 uurtjes even lekker dansen (en zweten).

Na een laatste slapeloze nacht vertrokken we rond 10.00 uur. Aangezien het 's nachts veel had geregend was het water in de rivier gestegen en in plaats van 3,5 uur deden we er nu 2,5 uur over.
In Witagron kregen we lunch en daarna gingen we met de bus verder. De buschauffeur trapte het gaspedaal ook behoorlijk in en met gevaar van eigen leven en die van anderen waren we i.p.v. 5,5 uur  (met 5 stops) na 3,5 uur (met 2 hele korte stops) terug in Paramaribo. Daar namen we afscheid van elkaar en was het het einde van een geslaagde 4 daagse trip.